Μετά από 5 χρόνια, γίνεται επανέναρξη του διερευνητικών επαφών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, μία διαδικασία η οποία σταμάτησε το 2016, με ευθύνη της Τουρκίας. Πρόκειται για πρόδρομες διερευνητικές διαδικασίες , οι οποίες γίνονται σε τεχνικό επίπεδο και ξεκίνησαν για πρώτη φορά το 2002.
Έχουν ως βασική επιδίωξη την εξεύρεση κοινού τόπου για την έναρξη διαλόγου σε διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο. Αυτό από μόνο του υπογραμμίζει, πόσο μακριά βρισκόμαστε από έναν ουσιαστικό διάλογο, που θα οδηγήσει σε μια συμφωνία διευθέτησης των διαφορών.
Οι πολιτικές δηλώσεις δε, που έγιναν αυτές τις μέρες από τους δύο υπουργούς εξωτερικών της Ελλάδας και της Τουρκίας το επιβεβαιώνουν. Για τη χώρα μας παγίως και διαχρονικά υπάρχουν για συζήτηση μόνο δύο θέματα , η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ και η όποια συζήτηση, οφείλει να γίνει στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου και με τους κανόνες και το κεκτημένο του διεθνούς δικαίου της θάλασσας.
Αυτό το δρόμο, που ακολουθήσαμε με επιτυχία με Αίγυπτο και Ιταλία, και καταλήξαμε, προσφάτως, σε συμφωνία και κάτι ανάλογο γίνεται και με την Αλβανία, όπου από κοινού οδεύουμε σε διευθέτηση στα διεθνή δικαστήρια ,δεν φαίνεται προς το παρόν να αποτελεί πλαίσιο αποδεκτό για την Τουρκία!
Η Τουρκία κινείται στους γαλαξίες του αναθεωρητισμού, μακριά από τους κανόνες του Διεθνούς δικαίου, ονειρεύεται γαλάζιες πατρίδες και προσπαθεί να γυρίσει την ιστορία στην προ Κεμάλ Ατατούρκ εποχή. Το ότι είναι μια μεγάλη χώρα, πληθυσμιακά και ως οικονομία, δεν την καθιστά συγχρόνως και περιφερειακή υπερδύναμη γιατί κάτι τέτοιο προϋποθέτει και ανάλογο γεωπολιτικό υπόβαθρο.
Βεβαίως δεν παραβλέπω τις στρατιωτικές της, επιχειρήσεις σε Συρία ,Λιβύη και Αζερμπαϊτζάν! Εκμεταλλεύτηκε την συγκυρία στη περιοχή, αφού για μια δεκαετία ΗΠΑ,ΝΑΤΟ και Ε.Ε είχαν υποβαθμίσει το γεωπολιτικό τους ενδιαφέρον. Αυτό το κενό, μαζί με τη Ρωσία, προσπάθησαν να το καλύψουν, ως δίπολο και σε κόντρα ρόλο, αλλά σε δεύτερη ανάγνωση, μάλλον σε αγαστή συνεργασία!
Όλες αυτές οι εξελίξεις και με την παρουσία του Ερντογάν από το 2003 στην ηγεσία της Τουρκίας, διαμόρφωσαν μια πολιτική πολιτικού σατραπισμού και τους ανομολόγητους στόχους τους , προσπαθούν τώρα, να τους θέσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να τους παρουσιάσουν, ως πρόβλημα , ως διαφορά και ως εκκρεμότητα.
Από το παράθυρο προσπαθούν να βάλουν τον αναθεωρητισμό ,δηλαδή κόντρα σε διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο, θέλουν να αμφισβητήσουν τα σύνορα και την εθνική κυριαρχία της χώρας μας, όπως το έπραξαν στη Συρία.
Η Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, με τις υπογραφές του Ελευθερίου Βενιζέλου του Κεμάλ Ατατούρκ και των μεγάλων δυνάμεων ( της Αντάντ και όχι μόνο) διαμόρφωσε τα σύνορα και με σαφήνεια την κυριαρχία της κάθε χώρας!
Με την συνθήκη των Παρισίων το 1946 και με την παράδοση –επιστροφή των Δωδεκανήσων από την Ιταλία στην Ελλάδα, κλείδωσε η εδαφική επικράτεια και η κυριαρχία της Χώρας μας.
Η Τουρκία, στην ουσία, ουδέποτε ως όφειλε, σεβάστηκε απολύτως την συνθήκη της Λωζάνης και με διάφορες μεθοδεύσεις κατά καιρούς προχώρησε σχεδόν στη δραματική συρρίκνωση – αφανισμό της ελληνικής μειονότητας, σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο ,Τένεδο, και περιόρισε, όσο της επέτρεπαν οι συνθήκες, τον ρόλο και την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου.
Η Τουρκία, το 1936 με τη συνθήκη του Μοντρέ, κατάφερε να αλλάξει το καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας και αφοπλισμού των Στενών που προέβλεπε η Συνθήκη της Λωζάνης και προχώρησε στη στρατιωτικοποίηση των Στενών, καθώς και της Ίμβρου και Τενέδου.
Προσφάτως άρχισαν να θέτουν… και θέμα αφοπλισμού τον δικό μας νησιών στην περιοχή. Συμπερασματικά, οι Τούρκοι με σχέδιο, προσπαθούσαν πάντοτε να αλλάξουν πλευρές περιφερειακών ρυθμίσεων της συνθήκης της Λωζάνης .
Όμως , από το 1996 με τα γεγονότα στα Ίμια έθεσαν στην ουσία για πρώτη φορά θέμα και εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, για να φτάσουμε σήμερα, ο Ερντογαν να μιλά για γαλάζια πατρίδα και να στοχεύει στον πυρήνα της Συνθήκης της Λωζάνης, δηλαδή στην αναθεώρηση των συνόρων. Όλο αυτό φαντάζει γραφικό αλλά δεν είναι, αποτελεί πραγματική απειλή . Θα ηταν λάθος να υποτιμηθεί, αλλά συγχρόνως, δεν έχουμε λόγο να γλιστρήσουμε σε εθνικιστική ρητορική!
Εμείς πιστεύουμε στο διάλογο και στις καλές σχέσεις με τους γείτονες. Τα δύο τελευταία χρόνια ανακτήσαμε σημαντικό μέρος της ΙΣΧΥΟΣ μας, γεωπολιτικής , γεωστρατηγικής και στρατιωτικής.
Η Μεσόγειος στα επόμενα χρόνια θα κληθεί με τα κοιτάσματα φυσικού αερίου να συμβάλει στο παγκόσμιο ενεργειακό ισοζύγιο.
Εδώ αλλάζουν τα δεδομένα τα γεωοικονομικά και αμέσως αναβαθμίζεται το στρατηγικό, γεωπολιτικό ενδιαφέρον της περιοχής παγκοσμίως. Όσο και να φαντάζει αυτό, ως το απεχθές πεδίο του ιμπεριαλισμού μάλλον είναι το δικό μας προνομιακό πεδίο ,η δική μας καλή στιγμή.
Χωρίς να υποβαθμίζω την υποδειγματική δουλειά του υπουργού Εξωτερικών κ. Δένδια και της κυβέρνησης , πιστεύω ότι κυρίως τα αντικειμενικά δεδομένα είναι , που μας βοήθησαν γρήγορα να αναπτύξουμε σημαντικές πολιτικές ,στρατιωτικές περιφερειακές συνεργασίες με Γαλλία ,Αίγυπτο, Ισραήλ, Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα ,Ιταλία και Αλβανία.
Η καθαρή γεωπολιτική στρατηγική της χώρας μας ,γίνεται στρατηγική της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε ένα βαθμό αυτό συμβαίνει και με τις ΗΠΑ. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, καλύψαμε αναπάντεχα, χαμένο έδαφος και αγοράσαμε χρόνο, όταν την ίδια ώρα η Τουρκία, με την αλαζονεία της, δείχνει να έβαλε ψηλά τον πήχη , ανέβηκε στα κεραμίδια και ψάχνει τώρα σκάλα για να κατεβεί.
Τίποτα δεν έχει κριθεί … Μπροστά μας είναι ένας Μαραθώνιος . Με πίστη στο δίκιο και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, προχωράμε στις διερευνητικές ακόμη και αν αυτές αποδειχθούν προσχηματικές.
*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι απόψεις του αρθρογράφου είναι προσωπικές και δεν απηχούν τις απόψεις του GRTimes
