Η Σοφία της ημέρας!

Ποιος καθορίζει τι πρέπει να μας απασχολεί και τι όχι;

Παραπονιούνται οι γονείς ότι τα παιδιά τους πέφτουν θύματα bullying ενώ την ίδια ώρα οι ίδιοι δίνουν – χωρίς να το καταλάβουν – τα καλύτερα μαθήματα χλευασμού και κοροϊδευτικής στάσης απέναντι σε κάτι που είναι ξένο προς εμάς.

Εκπομπές λόγου στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση αναλώνονται σε ρεπορτάζ που μιλούν για την επιθετικότητα των παιδιών στα σχολεία και την οικογένεια ενώ την ίδια ώρα η τηλεόραση ανεξέλεγκτα βάζει το κερασάκι στην τούρτα.

Ποιος θα αντισταθεί και δε θα το φάει;;;

Εδώ και λίγες μέρες, λέγεται ότι έγινε πολύς λόγος για το τίποτα.

Ότι δηλαδή ένα τηλεοπτικό παρεάκι χλεύασε μια φοιτήτρια του ΑΠΘ που μελετούσε στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου και ένας άλλος φοιτητής την παρενόχλησε σεξουαλικά.

Θεωρήθηκε απολύτως φυσιολογικό να αποτελέσει θέμα «για να περάσουμε καλά», για να «το κάνουμε βούκινο» και να αναφερθούμε με χυδαίο τρόπο και στη φοιτήτρια που αποτελεί το πραγματικό θύμα αλλά και το θύτη που προφανώς αντιμετωπίζει κάποια θέματα ψυχικής ισορροπίας.

Και ας είναι καλά η κοινή γνώμη και το κοινό περί δικαίου αίσθημα που μέσω των social media έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και μίλησε τη γλώσσα της αλήθειας.

Και ας είναι καλά και πάλι η κοινή γνώμη που έβαλε στη θέση της την κυρία Γκαγκάκη και την κάθε κυρία Γκαγκάκη, την κυρία Τσολάκη και την κάθε κυρία Τσολάκη που δεν μπορούσαν (σου λέει!) να συγκρατήσουν τα ζουμερά γέλια τους γιατί τους φάνηκε πολύ αστείο το όλο σκηνικό.

Τον Γιώργο Λιάγκα τον ανέλαβε το ΕΣΡ, καθότι οι ηλεκτρονικές καταγγελίες ήταν χιλιάδες, ο ίδιος θα περάσει από το πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ και οι βασικοί διαφημιστές – χορηγοί της εκπομπής αποχώρησαν από το συγκεκριμένο τηλεοπτικό προϊόν.

Και ω του θαύματος!
Ξαφνικά οι θύτες αυτοχρίζονται θύματα και αρχίζουμε να χάνουμε τα λογικά μας και να αναρωτιόμαστε γιατί αυτοχρίζονται ήρωες και ηρωίδες εκείνοι που πρώτοι και εντελώς άδικα άρχισαν την επίθεση.

Εκείνοι που πρέπει τώρα ειδικά να σωπάσουν, βγαίνουν και από πάνω.
Άρα, η τηλεοπτική συγγνώμη ήταν για τα μάτια του κόσμου.

Λες και δεν το ξέραμε…