Πριν από οκτώ περίπου μήνες το πανελλήνιο πάγωσε με την είδηση της δολοφονίας του Άλκη Καμπανού. Ο χαμός του 19χρονου, σηματοδότησε μια νέα εποχή σε κάθε περίπτωση με τον κόσμο να αντιλαμβάνεται, έστω και μετά από αυτή την τραγωδία, την επιτακτική ανάγκη να αλλάξουν άμεσα και ουσιαστικά θέματα στο χώρο των φιλάθλων, της οπαδικής κουλτούρας με μοναδικό στόχο την εξάλειψη της βίας.
Ρεπορτάζ: Στρατής Λημνιός
Ποιος ήταν ο Άλκης Καμπανός
Ο Άλκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 8 του Απρίλη του 2003 και ήταν ένα παιδί που έζησε σε αρκετά μέρη στην Ελλάδα. Όμως, αυτή η συνεχής αλλαγή κατοικίας και σχολείων δεν τον εμπόδισε απ’ το να κρατήσει τις παλιές του φιλίες απ’ τον προηγούμενο τόπο κατοικίας του, ούτε όμως απ’ το να δημιουργήσει νέες. Κι αυτό, γιατί όλοι και όλες εκτιμούσαν την καλή του καρδιά και την ευγένειά του.
Από μικρός είχε κάνει εμφανές το πάθος του για τον αθλητισμό. Έπαιζε μπάλα και μπάσκετ με τους φίλους του και τα ξαδέρφια του και όταν μετακόμισε με την οικογένειά του στην Επανομή, αγωνίστηκε με τα χρώματα της τοπικής Αναγέννησης ως αμυντικός. Αργότερα, όταν μετακόμισαν στο Φάληρο και άρχισε να ψηλώνει, ο Άλκης θέλησε να δοκιμάσει τις δυνατότητές του στο μπάσκετ.
Έτσι, εντάχθηκε στην ομάδα του Αχιλλέα Τριανδρίας και αγωνίστηκε στις θέσεις του power forward και του center, αφού ήταν ένας απ’ τους ψηλότερους και δυνατότερους στην ομάδα. Πέρα από αθλητής, ήταν και φίλαθλος… Του άρεσε να παρακολουθεί αγώνες του NBA και είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία στην ομάδα των Portland Trail Blazers. Η μεγάλη του αγάπη, όμως, δεν ήταν η ομάδα απ’ την πόλη του Oregon…
Ο συνονόματος ξάδερφός του φρόντισε νωρίς να του κολλήσει το μικρόβιο και να τον κάνει να αγαπήσει τον Άρη Θεσσαλονίκης. Το βάπτισμα πυρός έγινε κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 2010 φυσικά στον Ναό του Χαριλάου –όπως του άρεσε να αποκαλεί το Γήπεδο «Κλεάνθης Βικελίδης» – στην κερκίδα της θύρας 7 παρέα με όλα του τα ξαδέρφια σε έναν αγώνα, ο οποίος έληξε ισόπαλος με σκορ 0-0.
Εκείνη τη μέρα μαγεύτηκε απ’ την ατμόσφαιρα, που δημιούργησαν οι οπαδοί του Άρη και έκτοτε η αγαπημένη του ημέρα έγινε η Κυριακή και όταν οι συνθήκες δεν επέτρεπαν το γήπεδο, ο Άλκης απ’ τα κιτρινόμαυρα επέλεγε να… φοράει τα μαύρα του. Αγαπούσε πολύ τον Άρη και ήθελε να στηρίζει κάθε του τμήμα. Μεγαλώνοντας άρχισε να πηγαίνει συχνά στο γήπεδο και όποτε μπορούσε ακολουθούσε και στήριζε την αγαπημένη ομάδα του και εκτός έδρας. Έτσι ένα χειμωνιάτικο, Κυριακατικο πρωινό του Δεκέμβρη του 2017 ξεκίνησε με το τρένο παρέα με τον ξάδερφό του και 2 ακόμα φίλους (μαθητές όλοι) για την Δράμα όπου ο Άρης αντιμετώπιζε την τοπική Δόξα. Εκεί τραγούδησαν και πανηγύρισαν τη νίκη της αγαπημένης τους ομάδας.
Στον γυρισμό για Θεσσαλονίκη ήταν τόσο χαρούμενοι που δημιούργησαν με τις φωνές και τα συνθήματα τους τέτοια ατμόσφαιρα στο τρένο που μία γιαγιά που συνταξίδευε μαζί τους με προορισμό τη Θεσσαλονίκη ζήτησε απ’ την παρέα του Άλκη ένα αυτοκόλλητο του Άρη. Τα παιδιά της προσέφεραν ένα και η γιαγιά το κόλλησε στο παράθυρο του βαγονιού, κάτι που προκάλεσε άφθονο γέλιο στην παρέα.
Μία άλλη φορά το 2019, όταν από το Λουτράκι όπου ζούσε η οικογένεια του, πήγε μόνος του στην Πάτρα για να στηρίξει τον αγαπημένο του Άρη σε έναν αγώνα μπάσκετ, χρειάστηκε, από άθος, να αλλάξει 3 λεωφορεία…Αλλά τα κατάφερε και έφτασε εγκαίρως. Του Άλκη του άρεσε να παίζει “games” στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, του άρεσε να ακούει ραπ, όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του.
Ο Άλκης είχε στόχους. Είχε βάλει στόχο να περάσει σε Σχολή της Θεσσαλονίκης για να είναι κοντά στις παρέες του και τα κατάφερε. Πέρασε στο Οικονομικό τμήμα της Νομικής του ΑΠΘ. Είχε στόχο να τελειώσει γρήγορα την Σχολή του, είχε στόχο να πάρει ένα αυτοκίνητο… Ο Άλκης ήταν καλόκαρδος, ήταν πρόθυμος να βοηθήσει, πότε δεν σνόμπαρε, ήθελε να μη μαλώνει κανείς και όταν αυτό συνέβαινε βοηθούσε να τα “βρουν”, είχε ενσυναίσθηση ασυνήθιστη για παιδί της ηλικίας του, έκλεινε τα μηνύματα του με το “να προσέχετε”…
Ο Άλκης δεν ανοιγόταν εύκολα, ήθελε να τον ανακαλύψεις…αλλά με τους ανθρώπους του, την παρέα του ήταν πολύ ανοιχτός, έκανε χαβαλέ, είχε χιούμορ….. Ο Άλκης πλέον θα είναι στις καρδιές όλων μας και η ελπίδα για αλλαγή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
