«Sold Out» η προβολή της ταινίας για τις δολοφονίες Φύσσα, Κωστόπουλου και Λουκμάν (ΦΩΤΟ-VIDEO)

Πλήθος κόσμου παραβρέθηκε το βράδυ της Τρίτης (7/3) στη Θεσσαλονίκη, στην προβολή της ταινίας «Πένθος – Αυτοί που Μένουν», στο πλαίσιο του 25ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

«Ασφυχτικά» γεμάτη ήταν η αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης», στην Αποθήκη 1, στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης όπου στις 21:30 μ.μ. ξεκίνησε η προβολή της ταινίας «Πένθος – Αυτοί που Μένουν», η οποία αφορά στις δολοφονίες του Παύλου Φύσσα, του Ζακ Κωστόπουλου – ZackieOh και του Shahzad Luqman.

Στην προβολή της ταινίας παραβρέθηκαν εκτός από δεκάδες υποστηρικτές του 25ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, η μητέρα του Παύλου Φύσσα, Μάγδα, η οικογένεια του Ζακ Κωστόπουλου, ο Αργύρης Συρίγος, εκ των δικηγόρων της οικογένειας Φύσσα στο Εφετείο για την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, αλλά και ο Δημήτρης Ζώτος, εκ των δικηγόρων της οικογένειας του Σαχζάτ Λουκμάν.

Για τη δημιουργία της ταινίας μίλησαν οι σκηνοθέτριες, Μυρτώ Πατσαλίδου, Μαρία Λούκα και ο παραγωγός, Πάνος Παπαδόπουλος.

Παράλληλα, στο τέλος της ταινίας ακολούθησε συζήτηση.

Λίγα λόγια για την ταινία

Σε μια κοινωνία που βάλλεται από την φασιστική, τη ρατσιστική και την ομοφοβική βία, τρεις οικογένειες θρηνούν τα δολοφονημένα τους παιδιά και αγωνίζονται για δικαιοσύνη.

Το ντοκιμαντέρ είναι μια καθίζηση στον σκληρό κόσμο της απώλειας και του πένθους μέσα από τρεις ιστορίες που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία: Τις δολοφονίες του Shahzad Luqman, του Παύλου Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου – ZackieOh. Και οι τρεις υποθέσεις έχουν ένα ακροδεξιό ιδεολογικό υπόβαθρο. Οι δολοφονίες διαπράχθηκαν από τα χέρια είτε του οργανωμένου φασισμού, είτε του κοινωνικού εκφασισμού, δημιουργώντας ένα αλληλοτροφοδοτούμενο σύστημα βίας και επιβολής, συχνά πάνω σε συνθήκες κοινωνικής απάθειας.

Οι οικογένειες των θυμάτων θυμούνται, θρηνούν και αγωνίζονται. Η σιωπή εναλλάσσεται με τη δράση, η μοναχικότητα με τη δημόσια έκθεση, η θλίψη με την οργή. Με βασικό εργαλείο την αμεσότητα του βιώματος, το ντοκιμαντέρ διαπραγματεύεται τις έννοιες της απουσίας και του τραύματος, διερευνά μέσα από τη σύνδεση του ατομικού με το συλλογικό την ανθρώπινη ευαλωτότητα, καταγράφει τις διαδικασίες μετασχηματισμού του πόνου σε διεκδίκηση προς όφελος της κοινωνίας.

Η υπεράσπιση της μνήμης των νεκρών, η απόδοση ευθυνών στους δράστες, η προστασία των άλλων παιδιών αναδεικνύονται σε βασικούς στόχους προσπάθειας των οικογενειών για δικαίωση, μια προσπάθεια που εξελίσσεται στις συχνά μικρόψυχες δικαστικές αίθουσες με πληγωτικούς όρους, αφήνοντας στο τέλος άλλες φορές μια λυτρωτική απόφαση κι άλλες μια αίσθηση αδικαίωτου.

Εξελίσσεται, όμως, παράλληλα κι έξω από τα δικαστήρια. Στους δρόμους της μαζικής ενεργοποίησης, στις παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο, στις πράξεις συμβολοποίησης των θυμάτων.

Ένα ανθρωπολογικό βλέμμα πάνω στο πένθος, στους τρόπους που επαναπροσδιορίζει τα όρια και στη δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης, στο κοινωνικό φόντο της πιο ζοφερής όψης της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.