Πολλές φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι λαοί αντιμετώπισαν επιδημικές κρίσεις. Και κάθε φορά μπορεί μεν να θύμιζε την προηγούμενη, ωστόσο η όποια κρίση έχρηζε ειδικής μεταχείρισης.
Ποια όμως είναι η κατάλληλη αντιμετώπιση, ποτέ κανείς δεν ήξερε ευθύς εξαρχής. Μόνο με υποθέσεις και κατόπιν κόστους, το οποίο αποτιμάται δυστυχώς σε ανθρώπινες ζωές, καταλήγουμε στην εύρεση των μέσων για την εξάλειψη των επιδημιών.
Στην παρούσα φάση, η πλειονότητα των κρατών κρατούν στάση επιτακτικής επιφυλακής και επιβάλλουν σκληρά μέτρα, υπό τον φόβο των υπέρογκου αριθμού θανάτων σε Κίνα και γειτονική Ιταλία. Αυτό συνεπάγεται περιορισμό μετακινήσεων και εμπορικών και οικονομικών συναλλαγών, κλείσιμο σχολείων, διακοπή λειτουργίας επαγγελμάτων, υπολειτουργία του κρατικού μηχανισμού πλην των Νοσοκομειακών Ιδρυμάτων και των συναφών επαγγελμάτων υγείας τα οποία επιφορτίζονται με την ευθύνη να σώσουν ζωές με αυτοθυσία των ιατρών, νοσοκόμων, φαρμακοποιών και όσων επιστρατεύονται για τον σκοπό αυτό. Ευτυχώς στην Ελλάδα, η Κυβέρνηση το αντέδρασε εγκαίρως και έλήφθησαν από την αρχή αυστηρά μέτρα. Όλοι μας, νομίζω, έχουμε αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης και προσαρμοζόμαστε, ο ένας μετά τον άλλον, στην παρούσα κατάσταση ανάγκης.
Υπάρχουν ωστόσο και κράτη, όπως η Μεγάλη Βρετανία, που φαίνεται ότι επιλέγουν να ακολουθήσουν μια διαφορετική προσέγγιση. Οι εκεί Κυβερνώντες διατείνονται ότι δεν παρασύρονται από το γενικό «παραλήρημα», ενδεχομένως δεν ασπάζονται θερμώς την παραδοχή ότι η παρούσα επιδημία δύναται να πλήξει και τους δικούς τους ανθρώπους, ή εμπιστεύονται τυφλά και αδιαπραγμάτευτα το σύστημα υγείας τους. Η πρόσφατη εικόνα μιας κατάμεστης συναυλίας συγκροτήματος στη Μεγάλη Βρετανία προκαλεί στους περισσότερους απορία και ίσως και αγανάκτηση για την «απερισκεψία» που φαίνεται να επιδεικνύουν. Η «λογική» που διατρέχει την προσέγγιση αυτή είναι προφανώς, ότι η δημιουργία αντισωμάτων από τους ασθενούντες και η συνακόλουθη ανοσία, θα οδηγήσει σε μείωση του βαθμού επικινδυνότητας στις ευάλωτες ομάδες και θα βοηθήσει στην γρηγορότερη επάνοδο στην κανονικότητα χωρίς πολλές θυσίες στον τομέα της οικονομίας.
Το πρόβλημα με την προσέγγιση αυτή είναι ακριβώς το γεγονός ότι προκρίνει το κριτήριο της πρόληψης των θυσιών στην οικονομία από εκείνο της πρόληψης των θυσιών σε ανθρώπινες ζωές. Θυμίζει κυνική ωφελιμιστική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία, η θυσία σε ανθρώπινες ζωές είναι ανεκτή προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο σκοπός της αποφυγής οικονομικής αναστάτωσης στο σύστημα. Το πρόβλημα με μια τέτοια «λογική» είναι ότι ανέχεται κάποιοι άνθρωποι να γίνονται για πολύ ή λίγο καιρό δυστυχείς προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο σκοπός της μεγαλύτερης δυνατής ευμάρειας των περισσοτέρων ή της μεγαλύτερης δυνατής αποφυγής πόνου των περισσοτέρων εις βάρος των λίγων και είναι δυστυχώς ισοπεδωτική διότι ο κάθε ένας άνθρωπος είναι ανεπανάληπτη αξία και δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο ενός τέτοιου κριτηρίου. Ούτε ένας θάνατος δεν πρέπει να γίνεται ανεκτός, αν υπάρχει η δυνατότητα να αποφευχθεί!
Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει ούτε έναν από τους ανθρώπους της. Οι Έλληνες οφείλουμε σεβασμό στους ηλικιωμένους μας και οφείλουμε σεβασμό στους εαυτούς μας.
*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι απόψεις του αρθρογράφου είναι προσωπικές και δεν απηχούν τις απόψεις του GRTimes
