Η ιστορία δύο πόλεων (ή μήπως μίας;)

Θέλω να προειδοποιήσω τον αναγνώστη των επόμενων γραμμών ότι η άποψή μου ίσως δεν είναι η πιο αντικειμενική γιατί η εμπλοκή μου στην προσπάθεια της νέας διοίκησης του Δήμου Θεσσαλονίκης είναι συνεχής τον τελευταίο ενάμισι χρόνο. Πιστεύω όμως ότι ο καθένας μπορεί και οφείλει να έχει την υποκειμενική άποψή του όμως τα γεγονότα και τα δεδομένα είναι κοινά για όλους.

Έχω γράψει παλαιότερα για την κακοδαιμονία αυτής της πόλης. Τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, προσπαθώ να διερευνώ κάθε καλόπιστη πρόταση από όπου και αν προέρχεται, αρκεί να προσφέρει κάτι στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών και στην ενίσχυση του «επιχειρείν» της πόλης, όμως αντί για προτάσεις, η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού της αντιπολίτευσης, αναλώνει την ενεργητικότητά της σε στείρες λαϊκίστικες παρεμβάσεις και στην μικροπολιτική. Έτσι:

Για την πρωτοβουλία του Δήμου να προμηθευθεί λεωφορεία σε πολύ χαμηλή τιμή και με εγγύηση άριστης κατάστασης από γερμανικό δημόσιο φορέα, ακούσαμε από άσχετους και από κακοήθεις περί «αυτοαναφλεγόμενων λεωφορείων» και άλλα πολλά απίστευτα. Οι τελικοί χρήστες που είναι οι πολίτες αυτής της πόλης θα κρίνουν ελπίζω με βάση αντικειμενικά κριτήρια: το πόσα λεωφορεία προσφέραμε εμείς με τις δυνάμεις που είχε ο Δήμος Θεσσαλονίκης (49) και πόσα προσέφεραν αυτοί που μας «καταμαρτυρούν» τα παραπάνω, τα πέντε χρόνια που καταλάμβαναν υπουργικούς θώκους (0).

Προσθέσαμε επτά χιλιόμετρα οδεύσεων ποδηλατοδρόμων σε τρεις βδομάδες μέσα στο κατακαλόκαιρο και ακούσαμε κριτική ότι θα μποτιλιαριστεί η κυκλοφορία και ορισμένοι μας ειρωνεύονταν, παρομοιάζοντάς μας με το… «Χουντίνι», αμφιβάλλοντας κατά πόσο ο Δήμος με μία συντεταγμένη προσπάθεια θα αντιμετώπιζε το θέμα της παράνομης στάθμευσης στη Λεωφόρο Νίκης. Πολλοί έψαχναν εκείνη την εποχή, πού λίμναζαν τα νερά μετά από μια καλοκαιρινή μπόρα, στα επτά χιλιόμετρα των νέων ποδηλατοδρόμων για να επιτεθούν στο εγχείρημα. Οι ίδιοι άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικοί» και που επί δέκα χρόνια δεν έκαναν τίποτα ή ανέχτηκαν το γεγονός ότι δεν προστέθηκε ούτε ένα μέτρο ποδηλατόδρομου στην πόλη.

Μας άσκησαν πρόσφατα κριτική για την Πλατεία Αριστοτέλους και τον ιστορικό άξονά της, γιατί προχωρήσαμε σε αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για τα 32.500 τετραγωνικά μέτρα από την παραλία μέχρι το άγαλμα του Βενιζέλου και δεν συμπεριλάβαμε την περιοχή μέχρι την Κασσάνδρου, οι ίδιοι άνθρωποι που δεν άλλαξαν ούτε ένα πλακάκι στην πλατεία επί δεκαετίες και ενώ γνωρίζουν ότι η περιοχή άνω της Εγνατίας παρουσιάζει σοβαρά πολεοδομικά και ιδιοκτησιακά προβλήματα.

Για την προσπάθεια που αναγνώρισε όλη η πόλη μέσα στο 2020, για τη συντήρηση του βομβαρδισμένου οδικού δικτύου που παραλάβαμε, με επεμβάσεις σε τουλάχιστον 30 δρόμους και μικροεπιδιορθώσεις σε χιλιάδες σημεία του, αυτοί που μας το άφησαν σε αυτήν την κατάσταση, μετά από πολυετή θητεία στην διοίκηση του Δήμου ή σε υπουργικές θέσεις, μίλησαν για «μπαλώματα» .

Μιλούν για θεσμικά ατοπήματα πρώην Δημοτικοί άρχοντες, επειδή δεν προσκλήθηκαν σε κάποια συνάντηση που αφορά το Μουσείο Ολοκαυτώματος, δημοτικοί άρχοντες που ανάλωσαν χρόνια στην προσπάθεια ανέγερσής του, χωρίς να έχουν εξασφαλίσει τα στοιχειώδη, όπως δηλαδή την απαραίτητη γη για να χτιστεί το μουσείο και οι βοηθητικοί χώροι του. Προβλήματα που η σημερινή κυβέρνηση και ο Δήμαρχος καλούνται να λύσουν άμεσα και εργάζονται πυρετωδώς για αυτό.

Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω και για άλλα παραδείγματα της κακοδαιμονίας που ανθίσταται σθεναρά στην ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης, όμως θυμάμαι το απόφθεγμα του Ουίνστον Τσόρτσιλ που είπε ότι «δεν θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου αν σταματάς και πετάς μια πέτρα σε κάθε σκύλο που γαβγίζει».

Συνεπώς, συνεχίζουμε την προσπάθειά γιατί έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας. Τα χρόνια που ακολουθούν ανήκουν στη Θεσσαλονίκη και όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να διχάσουν με το δίλημμα των δύο πόλεων το «εμείς και αυτοί» και να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, οι πολίτες στην πλειοψηφία τους δεν ενδιαφέρονται για την άθροιση συμφερόντων ή την πολιτική επιβίωση ορισμένων, αλλά για το κοινό καλό. Καθήκον της τοπικής ηγεσίας είναι να κάνει πράξη αυτή τη λαϊκή βούληση για την πρόοδο της πόλης.

Στο κάτω κάτω της γραφής θα κριθούμε όλοι εκ του αποτελέσματος.

* Ο Δημήτρης Μήτρου είναι τεχνικός σύμβουλος του Δημάρχου Θεσσαλονίκης και μέλος της Διοικούσας επιτροπής του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας/Τμήματος Κεντρικής Μακεδονίας