Έλα! Μη το τραβάς άλλο…
Μη το ξεχειλώνεις.
Φτάνει!
Δες τι γράφει στην κάτω γωνίτσα του υπολογιστή σου.19!
Πήγε κιόλας 19 Αυγούστου κι εσύ μου κυκλοφορείς ακόμα, με την άμμο στα πόδια.
Κάποτε αυτή η Δευτέρα, η Δευτέρα της επιστροφής είχε άλλη μυρωδιά.
Σε ξάφνιαζε καθώς έμπαινες στην πόλη.
Είχαν συνηθίσει τα πνευμόνια σου από το ατέλειωτο πεύκο κι εκεί στα πρώτα σπίτια, ένιωθες στα ρουθούνια σου και στα πνευμόνια σου τη διαφορά.
Ίσως να φταιγε που οι διακοπές κρατούσαν πιο πολύ.
Ίσως να φταιγε που οι αντοχές κρατούσαν πιο πολύ.
Ίσως να φταίει πως ξεχάσαμε να ξεχωρίζουμε τις μυρωδιές.
Έλα! Κάνε μια στάση στη Τρίγλια να πάρεις το τελευταίο παπάκι.
Όχι αυτό το @
Το άλλο! Εκείνο που το άρωμα του φούρνου, σε τραβούσε από τη μύτη.
Τώρα πια ο δρόμος δεν περνάει από την Τρίγλια.
Τώρα πια και να περνούσε ο δρόμος από την Τρίγλια, ίσως να μην ένιωθες την ανάγκη να σταθείς.
Κάποτε αυτή τη Δευτέρα, ξεκλείδωνες την πόρτα του σπιτιού σου κι έβλεπες στις αχτίδες του ήλιου να χορεύει η σκόνη.
Η σκόνη του Ιουνίου, του Ιουλίου, του Αυγούστου…
Είχε μείνει εκεί να φυλάει την ερημιά της μεγαλούπολης. Την μοναξιά της απουσίας σου.
Ξέρεις τι ήχο έχει αυτή η Δευτέρα;
Έχεις καθίσει ποτέ κάτω από ένα πλατάνι ενώ φυσάει βοριαδάκι.
Τα φύλλα αρχίζουν να χορεύουν και ψιθυρίζουν.
Και τι δεν λένε αυτοί οι ψίθυροι!
Για το καλοκαίρι που φεύγει.
Για τις στιγμές που έζησες.
Για το λευκό χρώμα στο δέρμα σου εκεί που ακουμπούσε το μαγιό.
Για εκείνον τον εαυτό σου που δεν χωράει σε μια εικόνα του υπολογιστή, ούτε και σε ένα μήνυμα στα εισερχόμενα.
Αυτό τον ήχο έχει αυτή η Δευτέρα.
Κάποτε το καλοκαίρι φόρτιζε τόσο πολύ τις ζωές μας, που δεν φοβόμαστε μην ξεμείνουμε από μπαταρία τον χειμώνα.
Τώρα πρέπει να ψάχνουμε για power banks εποχών και αντοχών.
Μια συμβουλή σου δίνω.
Απέφυγε τους καλοχειμωνάκηδες.
Στη Σαλονίκη το καλοκαίρι τελειώνει μετά την Έκθεση.
Πιστεύω ακράδαντα πως γι’αυτό τον λόγο την δημιουργήσαμε.
