Χαλκιδική SOS!!!!!
Αν δεν τρομάξεις, αν δεν πάθεις, αν δεν δεις με τα μάτια σου, δεν βάζεις μυαλό. Και η Χαλκιδική έχει πολλά “Μάτια”. Τι όχι;
Ας βρεθεί κάποιος, που να μου πει πως μετά την τραγωδία στο Μάτι, διορθώθηκε κάτι στη Χαλκιδική. Στην άναρχη Χαλκιδική, στην άναρχη δόμηση, στις αυθαίρετες κατοικίες μέσα στα δάση ή κατά μήκος των παραλιών,που κλείνουν την πρόσβαση στον αιγιαλό.
Η Χαλκιδική είναι το “λάδωμα” ετών! Το λάδωμα των βουλευτών των υπουργών και των δημόσιων λειτουργών.
Η Χαλκιδική είναι μία “πυριτιδαποθήκη”. Μία σπίθα αρκεί για να τιναχθεί στον αέρα.
Η Χαλκιδική ξεγυμνώνεται μέρα με τη μέρα. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα στοιβάζονται χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς να υπάρχει προνοητική πολιτική, χωρίς υποδομές, χωρίς προστασία και μου φαίνεται αδιανόητο πως εμείς οι Θεσσαλονικείς που τόσο την αγαπούμε, που έχουμε περάσει τα καλοκαίρια της ζωής μας σ’ αυτήν, της γυρίζουμε την πλάτη.
Μου φαίνεται αδιανόητο που αυτές τις χιλιάδες ανθρώπων που είναι περαστικοί από αυτά τα μέτρα γης, που δεν την πονάνε, που δεν τη νοιώθουν, δεν είναι ο τόπος τους, εμείς τους βλέπουμε απλά σαν πορτοφόλια, χωρίς να παίρνουμε μέτρα πρόληψης για τις συνέπειες της παρουσίας τους στον τόπο μας.
Και θα πει ο γνωστός Ελληνάρας ο “ξέρεις ποιος είμαι εγώ”, πως αν δεν κάνει κάτι το κράτος, γιατί να κάνει αυτός;
Αυτός είναι ο κακός Έλληνας. Αν δεν αντιληφθούμε πως οι ασύμμετρες απειλές θέλουν ασύμμετρη αντίδραση από μας τους πολίτες θα θρηνήσουμε ξανά.
Με τη μανία της φύσης δεν μπορείς να τα βάλεις. Φαινόμενα σαν τη χθεσινοβραδινή θεομηνία δυστυχώς χρόνο με το χρόνο θα έχουμε πολλά.
Ο βαρύς χειμώνας που πέρασε άφησε πίσω του δάση που φορτώθηκαν με χιόνια με συνέπεια να σπάσουν κορμοί και κλαδιά που ξεράθηκαν και είναι τώρα το καλύτερο προσάναμμα.
Σκέφτηκε κανείς να τα απομακρύνει; Σκέφτηκε κανείς να σηκώσει το τηλέφωνο σε μία αρμόδια αρχή να πει “ρε παιδιά ελάτε εδώ όλοι μαζί να μαζέψουμε όλες αυτές τις “εστίες” κινδύνου.
Αυτοσχέδιες χωματερές, εγκληματικές χωματερές είναι διάσπαρτες μέσα σε δασικές περιοχές της χερσονήσου, έτοιμες να την μετατρέψουν σε παρανάλωμα του πυρός.
Από την ατομική μας προνοητική δράση ας περάσουμε στην συλλογική που θα λειτουργήσει επικουρικά σε κάθε κρατική μηχανή.
Τα ακραία καιρικά φαινόμενα θα τα βρίσκουμε πλέον συχνά μπροστά μας.
Την ακραία αμέλεια όμως, την ακραία αδιαφορία, το ακραίο “ωχ μωρέ τώρα που να τρέχω” θα το βρούμε μπροστά μας όταν πια, θα ναι πολύ αργά.
