Σκάλωσε το μάτι μου σε μια διαφήμιση.
Δηλώνω ευθέως, πως είμαι οπαδός της «Διαφήμισης». Θεωρώ ότι είναι ένα σύμπαν έμπνευσης, δημιουργίας, επίδρασης και επιρροής.
Μελετώ κάθε μορφή προβολής ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας, συνειδητά και φανατικά.
Έχω δει αριστουργήματα. Έχω δει καλές διαφημίσεις. Μέτριες, αδιάφορες και κακές.
Έχω ζηλέψει διαφημίσεις!
Θέλω να σταθώ στο κομμάτι της επιρροής. Ναι, μία διαφήμιση μπορεί να επηρεάσει, να κατευθύνει να καθοδηγήσει. Να μπει στο υποσυνείδητο του ανθρώπου και να στοχεύσει όχι μόνο στον πυρήνα των «θέλω» αλλά και στην ψυχολογία του ατόμου, την συμπεριφορά ακόμα και τον χαρακτήρα.
Στην διαφήμιση που σκάλωσε το μάτι μου, είδα κάτι που δεν ήθελα να δω.
Μια μεγάλη και γνωστή αλυσίδα θέλοντας να διαφημίσει τα «εποχικά» της προϊόντα, έβαλε ένα κοριτσάκι να κλωτσήσει(!!!) ένα αντικείμενο που είναι απαραίτητο τους καλοκαιρινούς μήνες και να στραφεί σε ένα αντικείμενο που θα το χρησιμοποιήσει, από δω και πέρα.
Υποσυνείδητα δηλαδή, έστειλε το μήνυμα: Aυτό που δεν χρειαζόμαστε πια, το πετάμε. Όχι απλά το πετάμε. Το κλωτσάμε! Το βγάζουμε από τη ζωή μας με υποτιμητικό τρόπο.
Tην συγκεκριμένη διαφήμιση την είδα μόνο μια φορά και ελπίζω να μη τη δω ξανά. Εύχομαι να αποσύρθηκε όχι γιατί κάποιος διαμαρτυρήθηκε αλλά γιατί κάποιος από τους δημιουργούς ή τους υπεύθυνους της καμπάνιας, συνειδητοποίησε το λάθος του.
Η διαφήμιση εκπαιδεύει. Αν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα καταφέρεις και περάσεις ένα λανθασμένο μήνυμα, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς υπότιτλους, χωρίς επεξηγήσεις και δίχτυα προστασίας, έχεις δημιουργήσει ένα τέρας.
Αν σε κάποιους αυτό φαίνεται υπερβολικό, την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιον πιτσιρικά ή πιτσιρίκα, να πετάει χωρίς δεύτερη σκέψη ένα προσωπικό του αντικείμενο, να καίει ένα βιβλίο, να αντικαθιστά χαλαρά ένα προϊόν με ένα άλλο, αναρωτηθείτε που «γεννήθηκε» αυτή η συμπεριφορά.
Και κάτι πιο σημαντικό.
Αυτές οι συμπεριφορές απέναντι στα αντικείμενα, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν σε παρόμοιες συμπεριφορές απέναντι στους ανθρώπους.
