Φανταστείτε τον Κώστα Τασούλα να προεδρεύει στην Ελληνική Βουλή και να ταΐζει ένα μωρό.
Είναι μεγάλη η δύναμη της εικόνας.
Είναι μεγάλη η δύναμη της εικόνας, του προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων της Νέας Ζηλανδίας Τρέβορ Μάλαρντ να ταΐζει ένα μωρό κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίασης.
Στέλνει πολλά μηνύματα για την μητρότητα και την πατρότητα σε κοινωνίες χωρίς στερεότυπα, που κοιτούν ρεαλιστικά την καθημερινότητα, κατάματα.
Είναι μακρύς κι ο δρόμος από τη Νέα Ζηλανδία ως την Ελλάδα, αλλά κι εκεί ζουν άνθρωποι σαν κι εμάς.
Σαν την Ελένη που σηκώνεται από τα χαράματα να πιάσει δουλειά στο εργοστάσιο κι όταν γυρνάει πτώμα στο σπίτι και αναλαμβάνει τα καθήκοντα μητέρας, δασκάλας, οικιακής βοηθού.
Σαν την Κατερίνα που σκανάρει τα μακαρόνια στο ταμείο του super market και το μυαλό της είναι στον μικρό, που τον έχει αφήσει σπίτι με τον μεγάλο του αδερφό.
Σαν τη Καίτη που τρέχει να προλάβει το λεωφορείο, αργοπορημένη, επειδή την καθυστέρησε η κόρη της.
Σαν τη Μαρία που είναι φορτωμένη σαν γαϊδούρι με τις τσάντες του μωρού, όταν πηγαίνει να το αφήσει στην πεθερά της.
Σαν τη Ρούλα που άφησε το παιδί στο σχολείο, αλλά ξέχασε να του δώσει τη τσάντα του.
Σαν τη Νίκη που ξημεροβραδιάζεται με το μεταπτυχιακό της και με το πόδι της κουνάει το ριλάξ, για να κοιμηθεί η κόρη της.
Σαν πολλές γυναίκες που κάνουν βήματα προς τα πίσω όταν γίνονται μητέρες.
Στις σπουδές τους, στις καριέρες τους, στις ζωές τους.
Όλες το έχουμε δει το έργο. Με μικρές και μεγάλες διαφορετικές λεπτομέρειες, άλλες φορές αστείες και τραγελαφικές και άλλες φορές, απόγνωσης.
Για την «ιστορία», το μωράκι είναι το παιδί που απέκτησε ο βουλευτής των εργατικών Κόφει μαζί με τον σύζυγό του, Τιμ Σμιθ. Το μωράκι γεννήθηκε από παρένθετη μητέρα ύστερα από πολλές προσπάθειες του ζευγαριού να αποκτήσουν παιδί ως γκέι ζευγάρι.
Είναι μακρύς ο δρόμος από τη Νέα Ζηλανδία. Το ξέρω.
Υπάρχουν όμως πολλοί τρόποι για να μικρύνουν οι «αποστάσεις» και σίγουρα αυτό δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη.
Βήμα βήμα προχωράς, πλησιάζεις, κατακτάς.
