Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.
Με τα σύννεφα μαζεμένα πάνω από το κεφάλι μου και την πανσέληνο αγκαζέ με τον Αντίνοο, είναι λίγο δύσκολο Πάμπλο, αλλά κάτι θα κάνουμε…..
Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν ίσως οι άνθρωποι που συναντούσαμε στη Τσιμισκή την Εγνατία τη Μοναστηρίου σήμερα το πρωί, να περπατούσαν χαμογελαστοί.
Ο υπάλληλος στην εφορία θα σήκωνε το κεφάλι του από τα χαρτιά του και θα σας έσκαγε ένα χαμόγελο.
Ο συνταξιούχος στο λεωφορείο θα ξεκαρδιζόταν στα γέλια μ ‘αυτό που διάβαζε στην εφημερίδα του και η νυσταγμένη πωλήτρια που σας εξυπηρετεί θα έπνιγε το χασμουρητό της μέσα σ’ένα γέλιο διαρκείας.
Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν όμως…
Σ ‘αυτό που ζούμε κερδίζουν τα μούτρα. Τα κατεβασμένα μούτρα και τα κενά βλέμματα.
Αντί να βαραίνει η ζυγαριά σε όλα αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς , κερδίζουν έδαφος οι μύριες χίλιες σκέψεις για όλα αυτά που μας σκοτεινιάζουν που μας παιδεύουν που στάζουν σταγόνα σταγόνα το οξύ της μνησικακίας.
Τσιγκουνευόμαστε τη ζωή!
Γεμίζουμε με υαλουρονικό τα πιο ωραία ίχνη πάνω μας. Αυτά που φωνάζουν από μακριά «εεεε!Αυτή η γυναίκα έχει γελάσει στη ζωή της!» «Αυτός ο άντρας έχει ξεκαρδιστεί απ τα γέλια»
Μπαζώνουμε την ευτυχία μας.
Και δεν συνειδητοποιούμε το σπουδαιότερο.
Ο μεγαλύτερος εθισμός μάγκα μου είναι το γέλιο του …το γέλιο της !
σκέψου το …
