Δύο από τα πιο ερωτικά τραγούδια έχουν «γεννηθεί» στο Πήλιο. Και τα δύο με μια κιθάρα και έναν αδιέξοδο έρωτα.
Κάτι θα χει αυτό το βουνό. Δε μπορεί…..
Μία περίεργη ενέργεια που σε τυλίγει σε αιχμαλωτίζει και σ’ εκτινάσσει στο πυρ το εξώτερο της έμπνευσης και του αριστουργήματος.
Ναι αυτά τα δύο τραγούδια τα θεωρώ αριστουργήματα.
«Πρωτογενές υλικό» που πήρε φωτιά και έγραψε ιστορία….
Την ιστορία του Αύγουστου λίγο πολύ την ξέρετε. Κι αν δεν την ξέρετε μπορείτε εύκολα να τη μάθετε.
Την έχω διαβάσει , την έχω ακούσει από φίλους και γνωστούς με διάφορες μικρές παραλλαγές.
Ακόμα όμως και οι κοντινοί άνθρωποι του Νικόλα, οι πιο δεμένοι, αυτοί που υπήρξαν αυτήκοοι μάρτυρες του έπους δεν ήταν μέσα στην ψυχούλα του.
Μέσα σ’αυτή την αλυσίδα συναισθημάτων που μπλέχτηκαν και χάρισαν σε όλους μας τον Αύγουστο.
Ακόμα και ο ίδιος δεν μπορούσε και μάζεψε όλα τα «θέλω» του σ ένα κουτάκι και σιώπησε.
«Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω».
Μ’ αρέσει να μπαίνω στα άδυτα της ψυχής του ανθρώπου, όσο μου το επιτρέπουν αλλά όχι να τα ξεσκεπάζω…
Μ’ αρέσει να ανακαλύπτω τον πυρήνα της έμπνευσης αλλά όχι να κοιτώ μέσα από την κλειδαρότρυπα.
Εκεί στο πυρήνα της έμπνευσης μπορείς να ανακαλύψεις την ταύτισή σου με τον καλλιτέχνη.
Να ζήσεις αυτό που ζει.
Να νοιώσεις αυτό που ένοιωσε.
Να συγκλονιστείς όσο αυτός συγκλονίστηκε.
Έστω για λίγο.
Έστω για 2 μέρες μόνο….
