Και μπαίνει ο μέγας Πρίαμος άνιωστος, τον Αχιλλέα ζυγώνει, τα δυο του πιάνει αμέσως γόνατα, και τ᾿ αντροφόνα χέρια, τα φοβερά, φιλεί, που του ‘χανε πολλούς υγιούς σκοτώσει.
Με ανατριχιάζει η μετάφραση του Καζαντζάκη..
Δεν υπάρχει πιο σοκαριστική σκηνή στην Ιλιάδα.
Δεν υπάρχει πιο συγκλονιστικό αφήγημα στην παγκόσμια λογοτεχνία.
Δεν υπάρχει πιο σκληρή εικόνα στους αιώνες απ αυτή.
Ένας πατέρας να θρηνεί γονατιστός και να εκλιπαρεί τον δολοφόνο του παιδιού του.
Ένας πατέρας να ικετεύεις γονυπετής να πάρει τη σωρό του γιου του για να τη θάψει.
Ένας πατέρας να φιλά τα χέρια που αφαίρεσαν τη πνοή από το σπλάχνο του.
Ένας πατέρας …
Μία μητέρα;
Μια μητέρα δεν θα μπορούσε ποτέ να συνυπάρξει στον ίδιο χρόνο και τον ίδιο χώρο με τον δολοφόνο του παιδιού της.
Μία απλή αιώνια μητέρα.
