Σήμερα η στήλη θα ναι κουτσομπολίστικη.
Με μία “χρονοκαθυστέρηση” βέβαια.
Ανέκαθεν όμως οι άνθρωποι ήθελαν να κοιτάζουν από την κλειδαρότρυπα.
Άλλωστε το κουτσομπολιό είναι ένας τρόπος κοινωνικής αστυνόμευσης των συμπεριφορών.
Όταν δε η “συμπεριφορά” αναφέρεται σε έναν μεγάλο έρωτα …..ε, τότε σίγουρα θα στρέψει τα φώτα και τις κάμερες πάνω της.
Ας γυρίσουμε λοιπόν τον χρόνο πίσω….100 χρόνια πίσω!
“Η δεσποινίς Αλίν εξήλθε προχθές την πρωίαν εκ του εν τη συνοικία Ντεπώ πατρικού της μεγάρου επί τη προφάσει ότι, όπως συνήθως θα μετέβαινεν εις φιλικήν γειτονικήν οικογένειαν. Αλλ’ αντί να μεταβή εις την εν λόγω φιλικήν οικογένειαν κατήλθεν εις την πλατείαν της Ελευθερίας όπου συνήντησε τον εκλεκτόν της καρδίας της ως είχον συμφωνήσει. Και το τρυφερόν ζεύγος ολοταχώς διηυθύνθη εις την αποβάθραν και επέβη του κατά την στιγμήν εκείνην αναχωρούντος δια Χαλκίδα ατμοπλοίου Γιαννουλάτου Ερυσσός”
Η Αλίν και ο Σπύρος.
Η Αλίν Εβραία, ο Σπύρος Καθολικός
Η Αλίν κόρη της οικογένειας Φερνάντεζ. Η πλουσιότερη εβραϊκή οικογένεια εκείνης της εποχής και ο Σπύρος Αλιμπέρτης Έλληνας στρατιωτικός.
Γνωρίστηκαν τυχαία μέσα στο τραμ και ερωτεύθηκαν ο ένας τον άλλον.
Τραμ για τους μικρότερους της παρέας ήταν το λαϊκό μέσο μεταφοράς κάποτε. Πως λέμε ΟΑΣΘ; καμία σχέση!
Τι δουλειά είχε όμως μια κόρη πλούσιας εβραϊκής οικογένειας και ένας στρατιωτικός μέσα σε ένα λαϊκό μέσο μετακίνησης; Εκείνα τα χρόνια το τράμ ήταν κάτι σαν…το μετρό αλλά στο πραγματικό του.
H Αλίν λιποθύμησε μέσα στο τραμ, ο Σπύρος έτρεξε να την βοηθήσει, πάρτον κάτω από το βέλος! Κλασσική γυναικεία στρατηγική.
Γνωρίστηκε λοιπόν η Αλίν με τον Σπύρο και ερωτεύθηκαν από την πρώτη ματιά.
Τι κι αν ήταν αυτή Εβραία και αυτός Καθολικός; Ο έρως αυτά δεν τα κοιτά.
Όπως λέω κι εγώ “μπορείς να ερωτευθείς και μια κρεμάστρα”.
Οι οικογένειες έπεσαν πάνω τους, να τους φάνε. Ανένδοτοι!
Παρόλ’ αυτά οι ερωτευμένοι κλέφτηκαν και παντρεύτηκαν στην Αθήνα το 1914.
Έζησαν μαζί ως τα βαθιά γεράματα.
Η οικογένεια της Αλίν έχει από πίσω της μία τραγική ιστορία. Ίσως από τις τραγικότερες ιστορίες Εβραίων αυτής της πόλης αλλά θα σας την διηγηθώ μία άλλη φορά.
Ρωτήστε τους παλιούς Θεσσαλονικείς που ζούσαν εκεί στο Ντεπώ κοντά στη Casa Bianca.
Ίσως να θυμούνται δύο γεροντάκια να κάνουν βόλτα γύρω από τη Casa Bianca.
Ο Σπύρος “έφυγε” το 1964 και η Αλίν τον ακολούθησε τον επόμενο χρόνο.
Ποτέ δεν χώρισαν. Ποτέ δεν συμβιβάστηκαν στα “πρέπει” που όριζε η ζωή τους.
Ίσως να ναι και η πιο όμορφη ιστορία αγάπης αυτής της πόλης.
Να την φανταστείτε την επόμενη φορά που θα περάσετε έξω από την Casa Bianca.
Να τους φανταστείτε, να ερωτεύονται και να επιμένουν.
