Νεύρα! Νεύρα! Πολλά νεύρα έχει ο κόσμος!
Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, κάποιος μαλώνει με κάποιον. Κάποιος βρίζει κάποιον, κάποιος ξεφτιλίζει κάποιον, κάποιος κατεβάζει καντήλια και αγίους και η ζωή συνεχίζεται….
Ιδίως τις τελευταίες μέρες ένα περίεργο πράγμα. Φταίει η ζέστη; Ο καύσωνας; Ο Κυριάκος; Ο Αλέξης; Η Φώφη; Η κακούργα που δεν σου στειλε μήνυμα; Ο γείτονας που έκλεισε την πυλωτή; Η από πάνω που τινάζει τα χαλιά; Η γενική μας εγκεφαλική και συναισθηματική αυθαιρεσία στα πάντα; Η πανσέληνος; Ο Δίας που υποψιάζομαι πως είναι ο μόνος που περνάει καλά; Κάτι φταίει!
Ανοίγω παρένθεση και σας ενημερώνω πως η νυφίτσα αν δεν κάνει σεξ για ένα χρόνο …πάει! Πάπαλα! Την κλαίνε οι χήροι και τα ορφανά! Πεθαίνει!
Κλείνω παρένθεση και συνεχίζω πριν σας μαυροφορέσω.
Θα μου πείτε και με το δίκιο σας:
«Πως να μην έχουμε νεύρα;»
«Μπήκες να δεις τι θα πληρώσεις στην εφορία;»
«Αμ τον ΕΝΦΙΑ; Τον φόρο εισοδήματος; Την Άρτα με τα Γιάννενα; Την ΔΕΗ;» Που λογικά εγώ πρέπει να έχω φωταγωγήσει κάποια στιγμή το Δημαρχείο και δεν το πήρα χαμπάρι…
Όλα αυτά δεν είναι καλοί δείκτες επίδρασης στην ψυχική μας ισορροπία. Το δέχομαι! Όχι ότι εγώ δεν έχω νεύρα. Απλά έχω βάλει κόφτη. Πως έχει η νταλίκα που μόλις το τσιμπήσει το γκάζι ο Μπάμπης (γιατί είπαμε η κακούργα δεν του έστειλε μνμ), μπαίνει ο κόφτης και του λέει: «εεεεεεεπ! Που πας; Άστην να φύγει! Άστηνε».
Το λέει και ο Κοντολάζος. «Ποια είναι τα καλά παιδιά να μάθει να εκτιμάει».
Έτσι κι εγώ. Μόλις γίνει κάτι και αρχίζει να γυρίζει το μάτι μου, μπαίνει ο κόφτης νεύρων. Όχι ούτε καταπίνω, ούτε καπνίζω τίποτα. Να με βάλεις εμένα στο Μαξίμου να μοσχοβολήσει ο τόπος Her της Burberry ένα πράμα.
Απλά έχω εξασκηθεί στην συμπίεση των μικρών κι ασήμαντων και στην έκρηξη των μεγάλων και σημαντικών……
Γιατί απλά οι κώδικες που έχουμε δημιουργήσει μέσα μας, μας καθορίζουν. Οι στιγμές, οι άνθρωποι, τα πρόσωπα που κουβαλάμε μέσα μας όπου κι αν βρεθούμε, ότι κι αν κάνουμε. Τα «αντίβαρα» σε οτιδήποτε πεζό, αδιάφορο, εριστικό ή ακόμα και χυδαίο κι αν συναντήσουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Το χαμόγελο που σου σκασε το πρωί, με το που άνοιξες τα μάτια σου.
Η μυρωδιά του καφέ που τρύπωσε, από το διπλανό μπαλκόνι.
Το ζεστό καρβέλι που σου δωσε ο φούρναρης.
Το μήνυμα που σου στειλε, ενώ ήσουν στο λεωφορείο.
Η αγκαλιά της λίγο πριν μπει στο μάθημα.
Το τσιπουράκι με τον κολλητό που το περιμένεις πως και πως μόλις σχολάσετε.
Η αλμύρα από το μπράτσο του στα χείλη σου.
Ο ήχος του γέλιου της όταν της λες κάτι και ξεκαρδίζεται.
Ο τρόπος που σέρνει τα σύμφωνα στις λέξεις και κάνει το ναι ακούγεται σαν ννννναι!
Το «σ’αγαπώ γιατί είσαι ωραία» από τον τύπο που παίζει κιθάρα, στην πύλη των κάστρων πίσω από τα δικαστήρια.
Το παλικαράκι που μοιράζει έντυπα χορεύοντας, στα φανάρια της ΧΑΝΘ.
Εκείνο το στενό που επίτηδες περνάς τα βράδια, γιατί το αγιόκλημα ξεχειλίζει απ’την καγκελόπορτα.
Το παράφωνο τραγούδι με την κολλητή ενώ οδηγείς.
Το κλάμα που έριξες στην ορκωμοσία της κόρης σου.
Την περηφάνια που ένοιωσες με τους βαθμούς του εγγονού.
Μπορώ να συνεχίσω τη λίστα και να γράφω μέχρι αύριο. Την αφήνω όμως κενή, για να συμπληρώσετε εσείς όλα αυτά τα μεγάλα και σημαντικά της ζωής σας, που δεν αξίζει τον κόπο να τα διαγράφετε, όταν πετάγονται μπροστά σας τα μικρά αδιάφορα και ασήμαντα των άλλων.
–
–
–
–
–
–
–
–
–
Αυτά που είναι μεγάλα και σημαντικά για τον καθένα ξεχωριστά, είναι αυτά που θα καθορίσουν το επόμενο λεπτό σου αλλά και την υπόλοιπη ζωή σου.
ΥΓ.
Μη ξεχνάτε τι παθαίνει η νυφίτσα!
