Στόμα ερμητικά κλειστό

Στόμα ερμητικά κλειστό

Ρεπορτάζ: Μαρία Στύλου

Κάτι πάει λάθος…

Κάτι μου ξεφεύγει …

Κάτι δεν καταλαβαίνω.

Κάπου έχω μείνει πίσω ή καλύτερα κάπου δεν ήμουν ποτέ…

 

Το χωριό που έχω περάσει τα παιδικά, εφηβικά, νεανικά μου καλοκαίρια, είναι ένα μικρό χωριό της Χαλκιδικής, που τα τελευταία χρόνια καταφέρνω να το επισκέπτομαι, μόνο για λίγες μέρες. Ίσα ίσα να δώσω το παρόν, τιμητικά και προσκυνηματικά.

Λίγο πολύ κάποιοι γνωριζόμαστε. Συναντήσεις και γνωριμίες των καλοκαιριών. Τότε που οι τόποι ήταν πιο συρρικνωμένοι, αλλά και πιο ανθρώπινοι.

Κάποιοι παίξαμε μαζί. Με κάποιους γελάσαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, κάναμε σκανδαλιές και απερισκεψίες. Από αυτές που δεν θέλουμε τώρα, να κάνουν τα παιδιά μας.

Μεγαλώνοντας, με κάποιους χαθήκαμε και ξεχαστήκαμε.

Οι μεγαλύτεροι άρχισαν να μας αποχαιρετούν σιγά σιγά..

Δυστυχώς, όχι μόνο οι μεγαλύτεροι.

Κάποιες φορές την κάνει την στραβή ο ψυχοπομπός και παρασέρνει κάποιους στον Αχέροντα, πριν έρθει η σειρά τους.

Σχόλασε η εκκλησία την Κυριακή και ξαφνικά είδα να γεμίζει το προαύλιο από παλικαράκια με μαύρες μπλούζες.

Πολλά παλικαράκια. Σαν μυρμηγκάκια βγήκαν από το ναό και ξεχύθηκαν στους δρόμους του χωριού. Προσωπάκια νεανικά με το βλέμμα στο κενό.

Περίπου σκληρά.

Περίπου σκυθρωπά.

Περίπου «μεγάλωσα απότομα».

Για λίγα δευτερόλεπτα είχα ένα κενό.

Μετά θυμήθηκα. Τέτοια εποχή ήταν πριν δύο χρόνια που έφυγε ο Χρήστος. Ο γιος του φούρναρη του χωριού.

Άδικος θάνατος. Τραγικός! Από κείνες τις «κακές ώρες» που ξεφυτρώνουν σαν φιδάκια μέσα από τα χόρτα και σου φαίνονται μικρά και άκακα αλλά είναι δηλητηριώδη.

Για λίγα δευτερόλεπτα το ξέχασα. Μετά θυμήθηκα.

Είναι και κείνο το βλέμμα του φούρναρη που δεν σ’αφήνει να το ξεχάσεις. Άδειασε το βλέμμα. Στέρεψε από ζωή.

Σ αυτές τις περιπτώσεις δεν ισχύει το «η ζωή συνεχίζεται».

ΔΕΝ συνεχίζεται!

Αυτή την Κυριακή ο φούρνος έμεινε κλειστός.

Απ έξω η ταμπέλα έγραφε: ΚΛΕΙΣΤΌ ΛΌΓΩ ΜΝΗΜΌΣΥΝΟΥ.

Το χωριό ήταν εκεί.

Οι φίλοι του από τη Θεσσαλονίκη ήταν εκεί.

Οι περαστικοί και άνθρωποι των διακοπών ήταν εκεί.

Ανηφορίζοντας τον κεντρικό δρόμο σταμάτησα να πάρω ένα καφέ. Περιμένοντας να μου τον ετοιμάσουν, έστησα αυτί. Μια κυρία που τα επόμενα λεπτά που ακολούθησαν, πάτησα delete για να την διαγράψω από τον σκληρό μου, έλεγε με δυνατή φωνή. Το πε μάλιστα τρεις φορές.

«Ακούς εκεί κλειστό λόγω μνημόσυνου; Και είναι δυνατόν να μην ειδοποιούν από την προηγούμενη μέρα;»

Έμεινα να την κοιτάω πίσω από τα γυαλιά μου και το στόμα μου είχε γίνει μια γραμμή σφαλισμένη για να μη ξεστομίσω όσα πάλευαν να δραπετεύσουν.

Κάτι πάει λάθος…

Κάτι μου ξεφεύγει …

Κάτι δεν καταλαβαίνω.

Κάπου έχω μείνει πίσω ή καλύτερα κάπου δεν ήμουν ποτέ…

Και για κάποιες στιγμές και κάποιους ανθρώπους, δεν αξίζει να σπαταλάς ούτε σάλιο.

Στόμα ερμητικά κλειστό.

Κλειστό λόγω εκφυλισμού, κατάπτωσης και εξαχρείωσης.

 

Δείτε τις ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο στο GRTimes.gr

Ακολουθήστε το GRTimes στο Google News και ενημερωθείτε πριν από όλους

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

go-to-top