Αυτό που φοβάμαι είναι μην έρθει κάποια στιγμή και δεν έχω “ανοιχτά τα δεδομένα μου” και χάσω μία στιγμή σαν κι αυτή.
Η στιγμή που ο χρόνος κρατάει τσίλιες για να κάνει η ζωή τη ζαβολιά της.
Η ζωή κάνει τις ζαβολιές της όταν έχεις χάσει τη μπάλα….
Φεύγει η μπάλα απ τα πόδια σου και φτάνει στα χέρια ενός άντρα που βρέθηκε ένα απομεσήμερο σε μια μικρή γειτονιά, κάπου στην Τούμπα.
Ο άντρας τη σηκώνει και παίζει με την εγγονή του. Αυτή με προσήλωση την πιάνει και του δίνει οδηγίες πως να παίξει.
Λίγο θυμώνει, λίγο κάνει νάζια, αλλά είναι εκεί και γεύεται μία στιγμή τόσο πολύτιμη που θα πρέπει να περάσουν χρόνια για να την εκτιμήσει.
Ο ηλικιωμένος άντρας την κοιτάει στα μάτια και κρέμεται απ’ τα χείλη της, γιατί ξέρει, γνωρίζει πολύ καλά πόσο πολύτιμα είναι αυτά τα λεπτά της ζωής του.
Κι αυτή είναι μία συγκλονιστική στιγμή. Υπέρτατα συγκλονιστική στιγμή.
Μια στιγμή ενός άντρας που δεν χρειάζεται να γίνει story για να επιβεβαιωθεί.
Είναι εκεί με κάθε κύτταρο του και τη ζει.
Ναι ρε φίλε! Αληθινοί άνθρωποι σε αληθινές στιγμές που δεν έχουν βυθίσει τα “θέλω” τους σε μια οθόνη.
Δεν κλίκαραν πάνω σε μια φωτογραφία για να κρυφοκοιτάξουν τις ζωές κάποιων άλλων.
Δεν γκούγκλαραν ποτέ την λέξη “σ’αγαπάω”.
Τα αληθινά “σ’αγαπάω” είναι στα μάτια του άλλου.
Στα μάτια μιας εγγονής που παίζει μπάλα με τον παππού της , σ’έναν πεζόδρομο κάπου στη Τούμπα.
Τα αληθινά “σ’αγαπάω” κρέμονται από τα χείλη του παππού σαν κερασάκια που σε προκαλούν να τα κλέψεις.
Αληθινοί άνθρωποι!
Σαν την ανδροπαρέα που συνάντησα λίγο πιο κάτω σ ένα παλιό καφενείο.
Δεν θα το πιστέψεις! Άκου να δεις τι έκαναν.
Είχαν βγάλει τις καρέκλες τους όλοι έξω στο πεζοδρόμιο, τις είχαν βάλει σ’εναν κύκλο και μιλούσαν!! Μιλούσαν γελούσαν και πείραζαν ο ένας τον άλλον.
Ούτε ένας δεν κρατούσε κινητό.
Ούτε ένας δεν είχε βυθιστεί στην οθόνη του.
Κοιταζόντουσαν όλοι στα μάτια και …. ζούσαν! Ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς…..;;;;;
