Είναι κι αυτοί οι “δήθεν” ρε παιδί μου που μου προκαλούν αλλεργία.
Μη τους μυριστώ! Μεταβολή και τρέχω με χίλια.
Όχι όλοι οι “δήθεν”.
Υπάρχουν μερικοί, που με συναρπάζουν. Όπως η Βέτα!
Η Βέτα είναι “δήθεν” μορφωμένη.
Κάθεται στο καρεκλάκι στο μικρό μπαλκόνι εκεί κάπου στα στενά του Βαρδάρη και προσέχει τα εγγόνια της..
Πριν καθίσει έχει προηγηθεί ένας πόλεμος για να βρει τα γυαλιά της..
Τριγυρίζει από δωμάτιο σε δωμάτιο αγανακτισμένη ψάχνοντας τα γυαλιά της που τα έχει βαπτίσει σύμφωνα με τις αποστάσεις (κοντινά μακρινά) και τα έχει προσωποποιήσει μάλιστα.
“Που είστε βρε;” “Που κρυφτήκατε;”
Λες και υπάρχει περίπτωση να της απαντήσουν.
Σηκώνει τα χέρια της ψηλά και μετά τα χτυπάει στα πόδια της. Αυτή η φιγούρα είναι φιγούρα γιαγιάδων.
Αφού τα βρει, τα φοράει, κάθεται στο σκαμνάκι, παίρνει την εφημερίδα και αρχίζει να….διαβάζει.
Ψέμαααααααααααα!
Κάνει δήθεν πως διαβάζει.
Τις φωτογραφίες κοιτάζει.
Αφού δεν ξέρει να διαβάζει.
Ποτέ δεν έμαθε να διαβάζει.
Που και που πετάει και μια κατσάδα.
“Κάντε ησυχία βρε! Αφού βλέπετε πως διαβάζω”
Επίτηδες το κάνει.
Θέλει λέει να είναι το “καλό παράδειγμα” για τα εγγόνια της για να σπουδάσουν.
Να την βλέπουν πως διαβάζει και να την μιμηθούν.
Άβυσσος το απωθημένο του ανθρώπου.
Αγρότισσα ήταν η Βέτα μια ζωή. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της. Από μικρό παιδάκι.
Έσκαψε πολλά αυλάκια για να φυτέψει τους σπόρους της.
Βούλιαξαν τα πόδια της πολλές φορές στο λασπωμένο χώμα,
Ήταν όμως από αυτούς τους ανθρώπους που όταν λασπώνει το χώμα και βαλτώνουν τα πόδια, αυτοί σηκώνουν το κεφάλι στον ουρανό και ευχαριστούν τον Θεό γι’αυτή την “ευλογία”.
Μπορεί η Βέτα να μην ήξερε γράμματα από κείνα τα κανονικά, ήξερε όμως από τα άλλα. Τα θεραπευτικά.
Ξέρεις ντε! Από κείνα που τα σπουδάζεις από χάραμα σε χάραμα και έχουν “ακριβά” δίδακτρα.
Α γεια σου! Αυτά.
Τα χέρια της …αχ αυτά τα χέρια της ! Μύριζαν πάντα χλωρίνη. Τα χέρια της χλωρίνη και η κάμαρά της θυμίαμα…
Ότι και να έκανε φορούσε πάντα μια ποδιά. Το σύμβολο της καταπίεσης της γυναίκας που λέω εγώ.
Σ’ αυτή τη ποδιά πάντα κάτι έκρυβε.
Όλο και κάποιο χαρτζιλίκι αγάπης φυλούσε για τα εγγόνια.
Να δεις 20ευρω διπλωμένο από γιαγιά, τύφλα να χουν τα origami.
O τρόπος δε, που πασάρουν το χαρτονόμισμα στα εγγόνια; Τύφλα να χουν τα “βαποράκια”!
“Πάρε να αγοράσεις μια σοκολάτα”
“Πάρε βρε να βγάλεις το κορίτσι σου βόλτα!”
“Πάρε να πας σινεμά”!
Τις προάλλες φώναξε συνωμοτικά τον μεγάλο της εγγονό. Του έκανε και νοήματα να κάνει ησυχία μη τους πάρουν οι άλλοι χαμπάρι.
Έσκυψε καμπουριάζοντας ο εγγονός για να την ακούσει.
Η Βέτα έβγαλε τα μακρινά γυαλιά της και φόρεσε τα κοντινά. Έχωσε το χέρι της στη μαγική τσέπη κι έβγαλε έναν φάκελο.
“Σσσσσσ! Κάνε ησυχία μη μας ακούσει κανείς”
“Πάρε να κάνεις το μεταπτυχιακό σου, τώρα που δεν μπορούν να σου δώσουν οι γονείς σου”
Η Βέτα …
Η Βέτα δεν ήξερε γράμματα. Δεν ήταν μορφωμένη.
Παρίστανε ότι ήξερε να διαβάζει.
Η Βέτα ήταν αγρότισσα.
Όργωνε,
φύτευε,
κι ενίοτε “μπόλιαζε τα δέντρα της”.
