Την ανέμελη νιότη της και τη νοσταλγία για το Λονδίνο θυμήθηκε η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στη συνάντησή της με τον Βρετανό πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον, με αφορμή τις συνομιλίες για το Brexit.
Εκείνα τα χρόνια, διηγήθηκε η σιδηρά κυρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, «ήμουν ερωτευμένη με τη Βρετανία και τη φιλόξενη, ανοικτή, πάλλουσα, πολύχρωμη και πολυπολιτισμική κοινωνία της. Για εμένα, που προερχόμουν από μία μονότονη κι άχρωμη Γερμανία, ήταν ένα ελκυστικό θέαμα».
«Το Λονδίνο για εμένα ήταν η επιτομή της μοντερνικότητας: ελευθερία, χαρά για τη ζωή, δοκιμή των πάντων. Μου πρόσφερε μία εσωτερική ελευθερία, που διατηρώ ακόμη και σήμερα. Ήταν επίσης κι ένα άλλο δίδαγμα: πως οι διαφορετικές κουλτούρες μπορούν κάλλιστα να συμβιώνουν η μία με την άλλη». υπογραμμίζει Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν όταν την ρωτούν εάν και κατά πόσον, η λονδρέζικη εμπειρία της την έχει επηρεάσει.
Με ψεύτικο όνομα
Όπως είπε, στο Λονδίνο βρέθηκε επειδή το θέλησε ο πατέρας της Έρνστ Άλμπρεχτ, ο οποίος ήταν τότε σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός της Κάτω Σαξωνίας και ανησυχούσε για την ασφάλεια των δικών του, καθώς ήταν στο απόγειό της η τρομοκρατία στη Γερμανία, με πρωτεργάτη την οργάνωση RAF (Ερυθρές Ταξιαρχίες). Έτσι, για να την απομακρύνει από πιθανούς κινδύνους (απαγωγές, δολοφονίες), ο πατέρας της έκανε την εγγραφή της στο LSE με ψεύτικο όνομα και συγκεκριμένα ως Ρόουζ Λάντσον. Το Λάντσον ήταν το επώνυμο της Αμερικάνας γιαγιάς της και το Ρόουζ, ήταν το βρετανικό αντίστοιχο του χαϊδευτικού τρόπου με τον οποίο απευθυνόταν ο πατέρας της στην αγαπημένη του κόρη: Ρέσεν, Röschen, τριανταφυλλάκι.
Η 20χρονη «Ρόουζ» έφτασε στο Λονδίνο για μεταπτυχιακές σπουδές το 1978, χρονιά που μεσουρανούσε το πανκ κι η αντικουλτούρα του περιθωρίου. Ο «ιός» της κουλτούρας πανκ την συνεπήρε αμέσως κι όπως εκμυστηρεύεται η ίδια «περνούσα πιο πολύ χρόνο στα μπαρ του Σόχο και στα δισκάδικα του Κάμντεν Τάουν, παρά για διάβασμα στην βιβλιοθήκη του London School of Economics».
Η νεαρή τότε φοιτήτρια νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο Έρλ’ς Κόρτ και το μοιραζόταν με τον αδελφό της μητέρας της Έριχ Στρόμαγιερ. Στον πάνω όροφο έμενε η ιδιοκτήτρια Γιάντβικα Ροστόφσκα κι ο γιος της Γιάσεκ Ροστόφσκι, ο οποίος έγινε αργότερα υπουργός Οικονομικών της Πολωνίας. Είναι μάλιστα εκείνος ο οποίος αποκάλυψε πως «η Ούρσουλα διασκέδαζε, ερχόταν συχνά αργά και πολλές φορές ξεχνούσε το κλειδί πάνω στην πόρτα». Το πρόβλημα αυτό λύθηκε, καθώς τοποθετήθηκε ένα καμπανάκι, το οποίο χτυπούσε κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα και υπενθύμιζε στην… ξεχασιάρα φοιτήτρια.
Δεν έχανε συναυλία…
«Έζησα πολύ περισσότερο απ’ ότι σπούδασα», παραδέχθηκε πέρυσι σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Die Zeit η πρόεδρος της Κομισιόν. Μάλιστα ένας συμφοιτητής της είχε αποκαλύψει στους Times πως η Ούρσουλα δεν είχε χάσει ούτε μία συναυλία στο Λονδίνο. Το αγαπημένο της συγκρότημα ήταν οι Buzzcocks και η ίδια ήταν εντελώς «ξέφρενη»!
Η κατάληψη στο γραφείο του πρύτανη
Εκείνη την εποχή το LSE ήταν ένα εντελώς πολιτικοποιημένο ακαδημαϊκό ίδρυμα, με σαφή αριστερό προσανατολισμό. Όπως θυμάται μία φοιτήτρια, η Λιζ Άντερσον, το 1978 οι φοιτητές στη διάρκεια μίας κινητοποίησης επεχείρησαν να καταλάβουν το γραφείο του πρύτανη, του διάσημου κοινωνιολόγου Ραλφ Ντάρεντορφ, δεν μπορούσε όμως να πει με βεβαιότητα εάν κι η Ούρσουλα Άλμπρεχτ είχε λάβει μέρος στην διαμαρτυρία αυτή.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
