Είναι μία ιστορία που πραγματικά καθηλώνει. Η Κατερίνα Μαυρομιχάλη άλλωστε, έχει έναν ιδιαίτερο λόγο, γεμάτο ευαισθησία και ενσυναίσθηση, καθώς είναι ένας άνθρωπος ξεχωριστός. Μαχήτρια ζωής. Μάνα τεσσάρων υπέροχων πλασμάτων. Μανούλα ξεχωριστή που έπρεπε να δαμάσει τα κύματα και να αντιμετωπίσει τον αυτισμό ως πραγματικότητα στο ίδιο της το σπίτι. Δύσκολη αναμέτρηση. Για όλους. Και για εκείνη. Δεν το έβαλε κάτω. Πάλεψε. Συνεχίζει να παλεύει. Όπλο της η πίστη στο Θεό. Ζητά τη βοήθειά του. Ζητά να της δώσει υπομονή και δύναμη.
Ρεπορτάζ: Στρατής Λημνιός
Αποφασίζει να κάνει ένα ταξίδι ζωής που της αλλάζει τα πάντα. Αποφασίζει να ξεκινήσει με τα πόδια από το Λονδίνο και να φτάσει μέχρι τον τάφο του Αγίου Παϊσίου, όπως η ίδια εξηγεί στη συγκλονιστική της περιγραφή στο GRTimes.gr.
“Ξεκίνησα για τον τάφο του Αγίου Παϊσίου με τα πόδια από την Αγγλία”
“Ήταν Αύγουστος του 2020 όταν ξεκίνησα μια καμπάνια να περπατήσω από το Λονδίνο μέχρι την Σουρωτή Θεσσαλονίκης, με σκοπό να ενημερώσω για την ολιστική προσέγγιση του αυτισμού, για την εμπειρία μου με τα παιδιά και να βρω τρόπους και λύσεις που μπορούν να βοηθήσουν όλα τα παιδιά του κόσμου. Παράλληλα στην πορεία αυτή, θα μαζεύαμε χρήματα για να φτιαχτεί ένα κέντρο ευεξίας και ενημέρωσης για οικογένειες που σχετίζονται με αυτισμό και άλλες διαταραχές και στέγες υποστηριζόμενης διαβίωσης. Μια βδομάδα πριν το περπάτημα στράβωσαν όλα. Χάθηκε η προκαταβολή του campervan, αεροπορικά εισιτήρια και άτομα που θα ερχόντουσαν μαζί. Την επόμενη μέρα, παίρνω ένα μήνυμα και μια σημαντική δωρεά. Ένα άτομο που πίστευε σε μένα, στο σκοπό μου. Ένα άτομο που με εμπιστεύτηκε. Ένα άτομο ήταν αρκετό να με κάνει να σηκωθώ και να ξεκινήσω μόνη όπως ήμουν με ένα καρότσι πράγματα. Αργότερα τα άτομα αυτά αυξήθηκαν από όλη την Ευρώπη και αυτό μου έδωσε δύναμη στη συνέχεια”, λέει η Κατερίνα και συνεχίζει.
“Αυτο το ταξίδι είναι για μένα σκοπός ζωής, θα ολοκληρωθεί”
“Το περπάτημα ήταν αρκετά απαιτητικό και δε με βοηθούσε στο να μπορέσω να μοιράσω το μήνυμα μου. Μέσα σε όλα έρχεται το δεύτερο lockdown και φτάνω μέχρι τη Γερμανία όπου και έπρεπε να σταματήσω. Δεν κατάφερα να τελειώσω το περπάτημα. Δεν παράτησα όμως το στόχο μου. Ετοιμάζουμε με μεγάλο ενθουσιασμό το δεύτερο μέρος του ‘Περπατάμε για τον αυτισμό’. Καταφέραμε όμως τη σύσταση της Amke Future for Autism. Καταφέραμε να έρθουμε σε επαφή με σημαντικούς ανθρώπους του χώρου και γονείς συλλέγοντας σημαντικές πληροφορίες για το τι πραγματικά χρειάζονται οικογένειες ώστε να βελτιώσουν τη ζωή τους. Βρήκαμε έξυπνες τεχνολογίες που μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά την ευεξία ενός ατόμου. Και μετά από πολύ ψάξιμο βρήκαμε το μέρος που θέλουμε να δράσουμε, την έδρα μας. Η Ελλάδα όπως ξέρετε έχει πολλά όμορφα μέρη και ήταν δύσκολο να επιλέξουμε ανάμεσα σε πολλές τοποθεσίες. Γιατί το κάνω αυτό; Για τα παιδιά. Έχω τρέλα με τα παιδιά και συνήθως τρελαίνονται και αυτά μαζί μου. Να εμπνεύσουμε την αλληλεγγύη, την ενσυναίσθηση, την ενότητα, την ελπίδα, την χαρά”, σημειώνει χαρακτηριστικά.
Η Κατερίνα καταθέτει την αλήθεια ζωής της και μοιράζεται για πρώτη φορά όλα όσα βίωσε η ίδια σε αυτό το μοναδικό ταξίδι που έκανε.
“Το προβληματικό περιβάλλον και η σχέση με το σύζυγο ήταν τοξικά για τα παιδιά”
“Πως βρέθηκα να περπατάω χωρίς τα τέσσερα παιδιά μου; Αυτό είναι μεγάλη ιστορία. Η κόρη μου ήταν τεσσάρων χρονών και ο γιος μου δύο όταν πήραμε την διάγνωση του αυτισμού. Και στη συνέχεια είχαμε και τη γέννηση των άλλων δύο κοριτσιών. Μέσα σε 7 χρόνια 4 παιδιά, 33 μήνες κύησης, 54 μήνες θηλασμού… Και δυο διαγνώσεις αυτισμού. Όταν πήραμε τη διάγνωση δεν ήταν ότι δεν περιμέναμε τη λέξη “αυτισμός” αλλά αυτό που με σόκαρε περισσότερο ήταν ότι ο γιατρός, ο ειδικός, δεν ήξερε τι είναι ο αυτισμός και δεν είχε να μου προτείνει κάποια λύση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του… “Η κόρη σας έχει αυτισμό δεν ξέρουμε τι τον προκαλεί και δεν υπάρχει θεραπεία. Εμείς προσφέρουμε εργοθεραπεία, λογοθεραπεία, επίσης πολλοί γονείς έχουν δει βελτίωση με την αποχή της γλουτένης, της καζεΐνης και της ζάχαρης στη διατροφή. Ορίστε το βιβλιαράκι που μπορείτε να βρείτε πληροφορίες από συλλόγους γονέων και να μάθετε τι κάνουν κι άλλοι γονείς”. Ξεκίνησα να διαβάζω να ενημερώνομαι με ότι υπάρχει για τον αυτισμό και την υγεία και με τη σοφή καθοδήγηση και παρατήρηση των παιδιών μου κάναμε διάφορες φυσικές θεραπείες και φυσική διατροφή με καταπληκτικά αποτελέσματα. Ενώ όμως μπορούσες να παρατηρήσεις ότι τα παιδιά πήγαιναν όλο και καλύτερα, ένιωθα πάντα σαν να βρισκόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο. Ξαφνικά πισωγύρισμα. Μέχρι που κατάλαβα τι ήταν αυτό που δημιουργεί το μπλοκάρισμα της βελτίωσης τους”, εξηγεί η 40χρονη γυναίκα και περιγράφει μία σκηνή που κόβει την ανάσα και αφορά στα προβλήματα και τους τσακωμούς που υπήρχαν μεταξύ της ίδιας και του συζύγου της, όπως υποστηρίζει.
“Ο άντρας μου με “σκότωσε” όταν μου πήρε τα παιδιά μου”
“Μια μέρα είχαμε βγει στον κήπο με τον άντρα μου και τσακωνόμασταν, τα παιδιά ήταν μέσα τα βλέπαμε από το παράθυρο. Χόρευαν, τραγούδαγαν, έπαιζαν. Όταν μπήκαμε μέσα η μύτη της κόρης μου άρχισε να τρέχει αίμα, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά. Εκεί συνειδητοποίησα πόσο πολύ συνδεδεμένη είμαι με τα παιδιά μου και πως από τη μία ενώ προσπαθούσα να τους προσφέρω μία καθαρή υγιεινή ζωή, τους πρόσθετα τις ψυχικές και συναισθηματικές μου τοξίνες από την κακοποιητική σχέση που είχα με το πατέρα τους. Για τρία χρόνια είχα στήριξη πρώτα από το κέντρο κακοποιημένων γυναικών Safe Places στο Harlow του Essex και ύστερα από τους Changing Pathways. Έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο καλό των παιδιών μου και στη τοξική ναρκισσιστική σχέση με τον άντρα μου. Φυσικά διάλεξα το καλό των παιδιών. Στην Ελλάδα το 2019 έγιναν 17 γυναικοκτονίες. Ο άντρας μου δεν επέλεξε να με σκοτώσει με τον συνηθισμένο τρόπο αλλά βρήκε έναν τρόπο διαφορετικό. Να μου πάρει τα παιδιά. Κάτι που συνηθίζεται δυστυχώς σε περιπτώσεις διαζυγίων. Με το που του είπα να χωρίσουμε με κατήγγειλε στην πρόνοια ότι δίνω επικίνδυνα βότανα στα παιδιά. Η πρόνοια φυσικά δε βρήκε τίποτα εναντίον μου και έκλεισε την υπόθεση. Κάτι που δεν αρέσει στον άντρα μου, ο οποίος με καταγγέλλει ξανά στην πρόνοια για το ίδιο πράγμα, συν ότι έχω και κάποια ψυχική διαταραχή. Κάνουν μεγαλύτερη έρευνα και κλείνουν πάλι την υπόθεση γιατί δεν έβρισκαν τίποτα κακοποιητικό από τη μεριά μου. Με πολύ κόπο και βοήθεια από τη Πρόνοια του Essex φεύγει από το σπίτι. Με πάει δικαστικώς και ζητά την επιμέλεια των παιδιών λέγοντας τα ίδια που έλεγε για τα βότανα, για τις θεραπείες, για τη διατροφή που έκανα στα παιδιά. Ο δικαστής φυσικά δεν του έδωσε την επιμέλεια, αλλά του επέτρεψε να βλέπει τα παιδιά μόνο κάθε Κυριακή με τον όρο να μη τα ταΐζει τροφές που δεν τρώνε. Χωρίς οικονομική στήριξη από τον πατέρα για μήνες, και μόνη μου χωρίς καμία βοήθεια με 4 παιδιά και ένα σκύλο. Τα παιδιά ήταν χαρούμενα. Ευτυχισμένα. Έχω έσπαγα κομματάκια μέρα με τη μέρα προσπαθώντας παράλληλα να συμφιλιωθώ με το ότι είμαι μόνη με τέσσερα παιδιά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, 16 Αυγούστου 2019, ήταν η μέρα που με σημάδεψε και μου άλλαξε τη ζωή”, σημειώνει η Κατερίνα και μιλά για τη στιγμή που άλλαξαν όλα στη ζωή της.
“Η αρχή του εφιάλτη και η πίστη στο Θεό”
“Η μικρή μου κόρη 9 μηνών, σταμάτησε να τρώει στέρεες τροφές. Σε συνεννόηση με τις υπηρεσίες πάω στο νοσοκομείο με όλα τα παιδιά. Με το που μπήκα στο μου ζητάνε να υπογράψω το section 20 που στην ουσία θα έδινε τα παιδιά στο πατέρα για τις 5 μέρες, διάστημα στο οποίο θα έμενα με τη μικρή στο νοσοκομείο. Δεν είχα ιδέα τι χαρτί ήταν αυτό κι έτσι με ανάγκασαν να υπογράψω τη καταδίκη μου. Την επόμενη μέρα ακριβώς, ο σύζυγος μου κάνει ασφαλιστικά μέτρα. Πέντε μέρες μείναμε στο νοσοκομείο, ύστερα πήραν το παιδί μου και μετά με άφησαν στο δρόμο. Νόμιζα πως ζούσα σε ένα κακό όνειρο. Δε γίνεται να το ζω αυτό. Όχι. Είχα ακούσει για τα αγγλικά δικαστήρια και την διαπλοκή των κοινωνικών υπηρεσιών, αλλά όταν μπήκα σε αυτά τα νερά δε γινόταν να μην αφεθώ πραγματικά στα χέρια του Θεού. Ύστερα από μήνες στα ιδιωτικά οικογενειακά δικαστήρια του Chelmsford, χωρίς να υπάρχει κατηγορία εναντίον μου, ξεκινάει ο κορωνοϊός και σταματάει κάθε επαφή με τα παιδιά. Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το αντέξω. Είχα να τα δω τρεις μήνες, ενώ πιο πριν η πρόνοια, που για ακόμα μια φορά απέτυχε να στηρίξει τα παιδιά και την οικογένεια μου, σε συνεννόηση με το πατέρα μείωσαν τις επισκέψεις γιατί αναστάτωνε πολύ τα παιδιά. Κάθε φορά που τα συναντούσα, δεν ήθελαν να φύγουν και έκλαιγαν γιατί ήθελαν τη μητέρα τους. Νόμιζα πως αυτοί που αυτοκτονούν είναι αδύναμοι, δειλοί. Τότε ήταν που άλλαξα γνώμη. Ξύπνησα, ήταν τα γενέθλια της κόρης μου και δεν ήμουν κοντά της. Να τη φιλήσω, να την αγκαλιάσω. Γονάτισα. Και μέσα σε όλο αυτό σκεφτόμουν και τη μπέμπα μου, που δεν έχω δει ποτέ στα γενέθλια της. Δεν ήθελα να ζω. Δεν μπορούσα άλλο να μη βλέπω τα παιδιά μου”, λέει και ξεσπά.
“Ζήτησα τη βοήθεια του Αγίου Παϊσίου, είπα θα πάω με τα πόδια μέχρι τον τάφο του”
Η Κατερίνα βρήκε τη δύναμη και συνεχίζει τον αγώνα της, όπως η ίδια λέει ενώ αναφέρεται στην ιδιαίτερη σχέση της με το Θεό και πως ζήτησε τη βοήθεια του Αγίου Παϊσίου.
“Από το 2015 είχα ξεκινήσει να οραματίζομαι ένα φυσικό αγρόκτημα για τον αυτισμό και πριν γίνουν όλα αυτά στην Αγγλία σκόπευα να γυρίσω στην Ελλάδα και να φτιάξω το “Μέλλον για τον Αυτισμό” (Future for Autism). Έτσι μέσα από τον πόνο μου ξεπήδησε η ανάγκη να πραγματοποιήσω το όραμα μου το οποίο έδρασε σαν αναλγητικό και με έσωσε από την απόγνωση μου. Ένα κέντρο για όλα τα παιδιά. Να χτίσουμε δυνατές σχέσεις. Να προσφέρουμε ανθρωπιά. Να βάλουμε το λιθαράκι μας σε ένα καλύτερο μέλλον. Ένα όμορφο μέλλον. Το Future for Autism. Ένα Κέντρο ενημέρωσης για γονείς και παιδιά στο φάσμα. Διακοπές ευεξίας (για οικογένειες). Ξενώνες υποστηριζόμενης διαβίωσης. Ο Άγιος Παΐσιος είχε βοηθήσει πολύ τη σκέψη μου, τα τελευταία χρόνια. Μια μέρα του είπα, βοήθησε με κι εγώ θα έρθω με τα πόδια μέχρι τον τάφο σου. Και το ένα έφερε το άλλο. Το ταξίδι ήταν μεγάλο, δεν σταμάτησε ποτέ και δεν έχει τελειώσει ακόμα. Αυτή τη στιγμή έχω να δω και να ακούσω τα παιδιά μου δύο χρόνια. Το λένε Parental Alienation, γονική αποξένωση. Και αυτό μου δίνει δύο επιλογές. Ή θα πάω δικαστικά εναντίον του πρώην συζύγου μου για κακοποίηση των παιδιών και τη δίκη μου αλλά και γιατί δεν τήρησε τη δικαστική εντολή περί επικοινωνίας μου με τα παιδιά που τιμωρείται με ποινή φυλάκισης έως και 3 χρόνια. Ή θα σταθώ στα πόδια μου ξανά από την αρχή, θα φτιάξω ένα περιβάλλον και μια ζωή που θα μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των τεσσάρων παιδιών μου και να πάω να διεκδικήσω την επιμέλεια τους. Επέλεξα το δεύτερο”, σημειώνει.
“Θα συνεχίσω και θα ολοκληρώσω το ταξίδι που ξεκίνησα για να πάω για το τάμα μου στον Άγιο Παϊσιο”
Το τελευταίο διάστημα όπως μας ενημερώνει επέστρεψε στην Ελλάδα. Από εδώ θα συνεχίσει αυτό το ταξίδι ζωής που έχει κάνει “τάμα” στον Άγιο Παΐσιο να πραγματοποιηθεί, να ολοκληρωθεί, όπως εξηγεί.
“Πίσω στην Ελλάδα μετά από 20 χρόνια. Από τότε που γύρισα δουλεύω στο πρότζεκτ Future for Autism, ενώ παράλληλα εργάζομαι, έχω βρει ένα πολύ καλό δικηγόρο να αναλάβει την υπόθεση μου. Βρήκα τον ιδανικό τόπο στην Ελλάδα που θα ξεκινήσουμε κάποιες δράσεις μας και είμαστε σε διαδικασίες μεταφοράς της έδρας μας. Παράλληλα ετοιμάζω το δεύτερο μέρος του περπατήματος το οποίο θα γίνει την άνοιξη του 2023. Θα ξεκινήσει από Γερμανία όπου και είχα σταματήσει, ως τη Βενετία. Ύστερα με καράβι ως Πάτρα και περπάτημα μετά μέχρι τη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Είμαι ευγνώμων που στέκομαι στα πόδια μου αυτή τη στιγμή, που δεν τα παράτησα, που πέρασα όλα αυτά που με έκαναν το άτομο που είμαι σήμερα. Σίγουρα δυνατότερη. Μέσα από τα βιώματα των τελευταίων χρόνων έμαθα πολλά. Πολλά σχετικά με τον αυτισμό, την υγεία, την ενδοοικογενειακή βία, τις σχέσεις, το ναρκισσισμό. Ακόμα συνεχίζω και μαθαίνω. Έμαθα πως δεν είναι ο αυτισμός το πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, αλλά η βαθιά διαταραγμένη και ανισόρροπη κοινωνία. Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα παιδιά με υγεία σε όλα τα επίπεδα, νοητικά, ψυχικά, σωματικά, κοινωνικά, πνευματικά, θα πρέπει εμείς οι γονείς να είμαστε ισορροπημένοι. Έχουμε ξεχάσει ποιοι πραγματικά είμαστε. Τι σημαίνει να είσαι αληθινός. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχουμε χάσει τους εαυτούς μας, έχουμε χάσει την επαφή με τη φύση, την επαφή με τα παιδιά μας. Μια παροιμία λέει, χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό για να μεγαλώσεις ένα παιδί. Ήρθε η ώρα να πάρουμε την ευθύνη και όλοι μαζί να φτιάξουμε ένα καλύτερο περιβάλλον για τα παιδιά αλλά και για εμάς. Να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας. Ένα καλύτερο μέλλον για τον αυτισμό”, καταλήγει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
